Centralnym punktem Wielkiego Czwartku jest Msza Wieczerzy Pańskiej, której wagę podkreślają słowa: „Jezus, wiedząc, że nadeszła godzina Jego, by przeszedł z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował” (J 13, 1).

Msza Wieczerzy Pańskiej bogata jest w symbolikę. Jednym z nich jest obrzęd obmycia nóg, któremu zgodnie z łacińską tradycją towarzyszy śpiew antyfony: Mandatum novum do vobis. Od pierwszego słowa tej antyfony obrzęd ten nosi nazwę Mandatum.

Liturgia Mszy Wieczerzy Pańskiej wiąże się z przeniesieniem Najświętszego Sakramentu do ołtarza wystawienia. Zwyczaj ten obecnie wyraża się we wznoszeniu ołtarzy o charakterze ciemnicy, która symbolizować ma uwięzienie Jezusa.

Innym, wymownym w swojej treści znakiem, jest zwyczaj obnażania ołtarza, który ma symbolizować ogołocenie Chrystusa. Zdaniem Amalariusza z Metzu odnosi to do odarcia z szat Jezusa przed Jego ukrzyżowaniem. Kenozę (uniżenie) Chrystusa ma wyrażać także zgaszenie wiecznej lampki oraz używanie kołatek zamiast dzwonków i instrumentów muzycznych (organy milkną po hymnie Chwała na wysokości Bogu).

Bogata w swojej wymowie liturgia Wielkiego Czwartku wskazuje na Chrystusa jako Najwyższego Kapłana, który w Eucharystii utrwalił swoją ofiarę Krzyża. Eucharystia jest bowiem spełnieniem Paschy, podczas której ofiarowany został prawdziwy Baranek Paschalny – baranek bez skazy, czyli Jezus Chrystus.