Sakramenty i pogrzeb

Spowiedź Św.

w niedziele i święta:
podczas każdej Mszy świętej

w dni powszednie:
30 min. przed każdą Mszą świętą

w I środę miesiąca:
od 16.30 (czas zimowy)
od 17.30 (czas letni)

w I czwartek miesiąca:
od 16.00 (czas zimowy)
od 17.00 (czas letni)

w I piątek miesiąca:
od 15.30 (czas zimowy)
od 16.30 (czas letni)

„Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu, grzesząc zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą” KKK 1422

 W terminach podanych przez księdza proboszcza w ramach ogłoszeń duszpasterskich:

• przed Uroczystością Wszystkich Świętych
• przed Świętami Bożego Narodzenia
• przed Świętami Wielkanocnymi
• przed odpustami parafialnymi 
• przed każdym pogrzebem (w czasie trwania różańca za zmarłych)

Pogrzeb

Zgłoszenia pogrzebu należy dokonać w kancelarii parafii zamieszkania osoby zmarłej, w godzinach jej pracy lub o każdej porze dnia, gdy kancelaria jest nieczynna. 

Dokumenty potrzebne do Pogrzebu Katolickiego:

• Akt Zgonu z USC
• Zaświadczenie o przyjęciu Sakramentu Chorych (Spowiedzi, Komunii Św.) wydane przez duszpasterza lub kapelana szpitala
• W przypadku zmarłych, którzy mieszkali poza naszą parafią, konieczna jest pisemna zgoda na pogrzeb z parafii ostatniego miejsca zamieszkania osoby zmarłej

Zachęca się rodzinę zmarłej osoby do przystąpienia do Sakramentu Pokuty i Pojednania (spowiedź), a w czasie Eucharystii przyjęcie Komunii świętej w intencji zmarłego.

Chrzest Św.

Chrzest jako pierwszy sakrament nowego Przymierza jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą wprowadzającą do życia w Duchu i otwierającą dostęp do następnych sakramentów (por. KKK nr 1213). Chrzest udzielany przez zanurzenie lub polanie wodą dzięki działaniu Ducha Świętego jest obmyciem, które oczyszcza, uświęca i usprawiedliwia (por. 1 Kor 6,11; 12,13); oznacza i urzeczywistnia śmierć dla grzechu i wejście w życie Trójcy Świętej przez upodobnienie do misterium paschalnego Chrystusa (por. KKK nr 1239). Chrzest jest konieczny do zbawienia, tak jak Kościół, do którego chrzest wprowadza. (KKK nr 1277).

Najważniejszymi skutkami chrztu są: odpuszczenie grzechów i nowe narodzenie w Duchu Świętym (por. Dz 2,38; J 3,5; KKK nr 1262). Chrzest czyni człowieka także nowym stworzeniem, (2 Kor 5,17), przybranym dzieckiem Bożym (por. Ga 4,5-7), uczestnikiem Bożej natury (2 P 1,4), świątynią Ducha Świętego (por. 1 Kor 6,19); członkiem Ciała Chrystusa (por. Ef 4,25; 1 Kor 12,13). Przez charakter sakramentalny chrztu, który konsekruje i uzdalnia do uczestnictwa w liturgii Kościoła, ochrzczeni mają udział w kapłaństwie wspólnym wiernych, partycypując w prorockiej, kapłańskiej i królewskiej misji Chrystusa (por. KKK nr 1268; 1272-1273). Chrzest jest także podstawą wspólnoty między wszystkimi chrześcijanami, sakramentalnym węzłem jedności łączącym wszystkich ochrzczonych (por. KKK nr 1271). Każdy ochrzczony na mocy przynależności do Kościoła ma także prawa i obowiązki w Kościele. 

Prawo przyjmowania innych sakramentów, karmienia się słowem Bożym i korzystania z pomocy duchowych Kościoła (por. KKK nr 1269). Obowiązki wynikające z przyjętego chrztu wyrażają się w wyznawaniu wiary przed ludźmi oraz uczestnictwie w apostolskiej i misyjnej działalności Kościoła (por. KKK nr 1270; por. KDK 17; DM 7; 23).

KODEKS PRAWA KANONICZNEGO O CHRZCIE ŚWIĘTYM (kan. 849-878) 
/wybrane fragmenty/

Sprawowanie Chrztu
Kan. 851 - Sprawowanie chrztu powinno być odpowiednio przygotowane, dlatego:

1° dorosły zamierzający przyjąć chrzest winien być dopuszczony do katechumenatu i wedle możności przez różne stopnie doprowadzony do wtajemniczenia sakramentalnego, zgodnie z obrzędem wtajemniczenia przystosowanym przez Konferencję Episkopatu oraz ze szczegółowymi przepisami przez nią wydanymi;

2° rodzice dziecka chrzczonego, jak również chrzestni, powinni być należycie pouczeni o znaczeniu tego sakramentu i o związanych z nim obowiązkach. Proboszcz winien osobiście lub przez innych zatroszczyć się, ażeby rodziców właściwie przygotować pasterskimi pouczeniami a także wspólną modlitwą, zbierając razem po kilka rodzin oraz, gdy to możliwe, składając im wizytę.

Kan. 854 - Chrztu udziela się bądź przez zanurzenie, bądź przez polanie, z zachowaniem przepisów wydanych przez Konferencję Episkopatu.

Kan. 855 - Rodzice, chrzestni i proboszcz powinni troszczyć się, by nie nadawać imienia obcego duchowi chrześcijańskiemu.

Kan. 857 -
§ 1. Poza wypadkiem konieczności, właściwym miejscem chrztu jest kościół lub kaplica.

§ 2. Należy uważać za regułę, że dorosły ma przyjmować chrzest we własnym kościele parafialnym, dziecko zaś w kościele parafialnym jego rodziców, chyba że co innego doradza słuszna przyczyna.

Szafarz Chrztu
Kan. 861 -
§ 1. Zwyczajnym szafarzem chrztu jest biskup, prezbiter i diakon, z zachowaniem przepisu kan. 530, n. 1.

§ 2. Gdy szafarz zwyczajny jest nieobecny lub ma przeszkodę, chrztu godziwie udziela katecheta albo inna osoba wyznaczona do tej funkcji przez ordynariusza miejsca, a w wypadku konieczności każdy człowiek, mający właściwą intencję. Duszpasterze, zwłaszcza zaś proboszcz, powinni zatroszczyć się o to, aby wierni zostali pouczeni o prawidłowym udzielaniu chrztu.

Przyjmujący Chrzest
Kan. 864 - Zdatnym do przyjęcia chrztu jest każdy człowiek, jeszcze nie ochrzczony.

Kan. 865 -
§ 1. Aby dorosły mógł być ochrzczony, powinien wyrazić wolę przyjęcia chrztu, być odpowiednio pouczony o prawdach wiary i obowiązkach chrześcijańskich oraz przejść praktykę życia chrześcijańskiego w katechumenacie. Ma być również pouczony o konieczności żalu za grzechy.

§ 2. Dorosły, znajdujący się w niebezpieczeństwie śmierci, może być ochrzczony, jeśli mając jakąś znajomość głównych prawd wiary, ujawni w jakikolwiek sposób intencję przyjęcia chrztu i przyrzeknie, że będzie zachowywał nakazy chrześcijańskiej religii.

Kan. 867 -
§ 1. Rodzice mają obowiązek troszczyć się, ażeby ich dzieci zostały ochrzczone w pierwszych tygodniach; możliwie najszybciej po urodzeniu, a nawet jeszcze przed nim powinni się udać do proboszcza, by prosić o sakrament dla dziecka i odpowiednio do niego się przygotować.

§ 2. Jeśli dziecko znajduje się w niebezpieczeństwie śmierci, powinno być natychmiast ochrzczone.

Kan. 868 -
§ 1. Do godziwego ochrzczenia dziecka wymaga się:

1° aby zgodzili się rodzice lub przynajmniej jedno z nich, lub ci, którzy prawnie ich zastępują;

2° aby istniała uzasadniona nadzieja, że dziecko będzie wychowane po katolicku; jeśli jej zupełnie nie ma, chrzest należy odłożyć zgodnie z postanowieniami prawa partykularnego, powiadamiając rodziców o przyczynie.

§ 2. Dziecko rodziców katolickich, a nawet i niekatolickich, znajdujące się w niebezpieczeństwie śmierci, jest godziwie chrzczone, nawet wbrew woli rodziców.

Kan. 871 - Płody poronione, jeśli żyją, należy, jeśli to możliwe, chrzcić.
 
Chrzestni
Kan. 872 - Przyjmujący chrzest powinien mieć, jeśli to możliwe, chrzestnego. Ma on dorosłemu towarzyszyć w chrześcijańskim wtajemniczeniu, a dziecko wraz z rodzicami przedstawiać do chrztu oraz pomagać, żeby ochrzczony prowadził życie chrześcijańskie odpowiadające przyjętemu sakramentowi i wypełniał wiernie złączone z nim obowiązki.

Kan. 873 - Należy wybrać jednego tylko chrzestnego lub chrzestną, albo dwoje chrzestnych.

Kan. 874 -
§ 1. Do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:

1° jest wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez proboszcza lub szafarza chrztu, i posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;

2° ukończył szesnaście lat, chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku;

3° jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić;

4° jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej;

5° nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.

§ 2. Ochrzczony, należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej, może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu.

Stwierdzenie i zapisanie przyjętego chrztu
Kan. 875 - Udzielający chrztu powinien zatroszczyć się, jeśli nie ma chrzestnego, ażeby był przynajmniej jeden świadek, który by mógł stwierdzić udzielenie chrztu.

Kan. 876 - Do udowodnienia chrztu, jeśli to nie przynosi nikomu szkody, wystarczy oświadczenie jednego wiarygodnego świadka albo przysięga samego ochrzczonego, gdy przyjmował chrzest jako dorosły.

Kan. 878 - Jeśli chrzest nie był udzielony przez proboszcza ani też w jego obecności, wtedy szafarz chrztu, kimkolwiek jest, ma obowiązek powiadomić proboszcza parafii, na terenie której udzielono chrztu, aby mógł zapisać chrzest, zgodnie z kan. 877, § 1.

Dokumenty potrzebne do Sakramentu Chrztu Świętego dziecka:

• Akt Urodzenia dziecka – oryginał.
• Akt Ślubu Kościelnego Rodziców dziecka.
• Świadectwa Moralności Rodziców Chrzestnych – wydawane w parafii ich zamieszkania.
• Potwierdzenie uczestnictwa Rodziców i Chrzestnych w konferencji przed Chrztem.
• Jeśli Rodzice nie mieszkają na terenie naszej Parafii wymagana jest pisemna zgoda na Chrzest dziecka z Parafii miejsca zamieszkania.

 Ważne:

• Zgłoszenia należy dokonać w kancelarii parafialnej, co najmniej tydzień przed planowanym terminem chrztu.
• Zapisu do Księgi Chrztów, ze wszystkimi wyżej wymienionymi dokumentami, dokonujemy w Kancelarii Parafialnej w tygodniu bezpośrednio poprzedzającym Chrzest.
• Do obrzędu chrztu wymagana jest świeca i biała szata. Dobrym zwyczajem jest, aby o świecę zadbał ojciec chrzestny, a o białą szatkę matka chrzestna.
• Sakrament Chrztu Świętego sprawowany jest w naszej świątyni w ostatnią niedzielę miesiąca na Mszy świętej o godz. 11.30
• W okresie świąt Bożego Narodzenia i Wielkiej Nocy sakramentu Chrztu Świętego udzielamy w drugi dzień świąt na Mszy świętej o godz. 11.30
• Przygotowanie rodziców i chrzestnych do sakramentu Chrztu Świętego odbywają się w przedostatnią niedziele każdego miesiąca po Mszy świętej o godz. 15.30
• Informacje nt. chrztu osób dorosłych udzielane są w Kancelarii Parafialnej.

I Komunia Św.

„Najświętsza Eucharystia dopełnia wtajemniczenie chrześcijańskie. Ci, którzy przez chrzest zostali wyniesieni do godności królewskiego kapłaństwa, a przez bierzmowanie zostali głębiej upodobnieni do Chrystusa, za pośrednictwem Eucharystii uczestniczą razem z całą wspólnotą w ofierze Pana. Zbawiciel nasz podczas Ostatniej Wieczerzy, tej nocy, kiedy został wydany, ustanowił eucharystyczną Ofiarę Ciała i Krwi swojej, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża i tak umiłowanej Oblubienicy - Kościołowi powierzyć pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania: sakrament miłosierdzia, znak jedności, węzeł miłości, ucztę paschalną, w której pożywamy Chrystusa, w której dusza napełnia się łaską i otrzymuje zadatek przyszłej chwały” (KKK 1322-1323).

Eucharystia jest „źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego”, tak że jest to wprost niemożliwe, aby prowadzić życie chrześcijańskie bez częstego udziału w Eucharystii. Chrystus Pan powiedział wyraźnie: „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6,53-54).
 
Wszystkie sakramenty święte, posługi kościelne i dzieła apostolstwa są ściśle powiązane z Eucharystią i do niej zmierzają. Eucharystia jest znakiem jedności wiernych z Bogiem i braćmi. Jedność tę oznacza i ją urzeczywistnia. Jest więc skutecznym znakiem Bożego daru jedności. W kazaniu o chlebie żywym, jakie Jezus wygłosił w Kafarnaum po rozmnożeniu chleba, powiedział również: „Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6,56).

Chrystus Pan ustanowił więc sakrament Eucharystii w Wieczerniku w czasie Ostatniej Wieczerzy, kiedy celebrował wraz z Apostołami tradycyjną Paschę żydowską. Jezus uprzedził swoją Paschę, czyli swoje przejście poprzez Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie do domu Ojca. To była Pascha Jezusa, w czasie której siebie złożył w ofierze jako Baranka niepokalanego za grzechy świata. Polecił, aby Kościół składał, ponawiał tę Ofiarę na Jego pamiątkę. Kościół wierny poleceniu swego Zbawiciela czyni to przez wszystkiewieki i będzie czynił aż do skończenia świata. Zasadniczo liturgia zgromadzenia eucharystycznego w jej zasadniczych ramach przetrwała nienaruszona przez wieki aż do naszych czasów. Składa się ona z obrzędów wstępnych, z czytania słowa Bożego, przygotowania darów, modlitwy eucharystycznej, w czasie której dokonuje się przemiana chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa, z Komunii świętej i zakończenia.

Chrześcijanie zbierali się "na łamanie chleba" (Dz 20,7) szczególnie w"pierwszym dniu tygodnia", to znaczy w niedzielę, w dniu zmartwychwstania Chrystusa. Od tamtych czasów aż do naszych dni celebruje się Eucharystię, tak że dzisiaj spotykamy ją wszędzie w Kościele, w takiej samej podstawowej strukturze. Stanowi ona centrum życia Kościoła.

Kościół wierny poleceniu Jezusa „To czyńcie na moją pamiątkę” celebruje Eucharystię nie tylko w niedziele, ale również każdego dnia w ciągu roku. Jest ona źródłem i centrum jego życia i działalności. „Pielgrzymujący Lud Boży, nieustannie celebruje Eucharystię, głosząc Misterium Paschalne Jezusa, ‘aż przyjdzie" (l Kor 11,26), zmierza ‘wąską drogą krzyża’ do niebieskiej uczty, gdzie wszyscy wybrani zasiądą przy stole Królestwa” (KKK 1344).

Eucharystia winna również dla każdej rodziny stać się i centrum i źródłem jej życia. Dobrze więc byłoby, aby rodziny wspólnie brały udział w Eucharystii. Do owocnego udziału w niedzielnej Mszy świętej trzeba się przygotować. Najpierw należy zadbać o to, by być w stanie łaski uświęcającej i móc w niedzielę przystąpić do Komunii świętej, aby w pełni uczestniczyć w liturgii.
 

KODEKS PRAWA KANONICZNEGO O UCZESTNICTWIE W NAJŚWIĘTSZEJ EUCHARYSTII
(kan. 912-923)

 /wybrane fragmenty/

Kan. 912 - Każdy ochrzczony, jeśli tylko prawo tego nie zabrania, może i powinien być dopuszczony do Komunii świętej.

Kan. 913 - 
§ 1. Dzieci wtedy można dopuścić do Komunii świętej, gdy posiadają wystarczające rozeznanie i są dokładnie przygotowane, tak by stosownie do swojej możliwości rozumiały tajemnicę Chrystusa oraz mogły z wiarą i pobożnością przyjąć Ciało Chrystusa. 
§ 2. Jednakże dzieciom znajdującym się w niebezpieczeństwie śmierci wolno udzielić Najświętszej Eucharystii, gdy potrafią odróżnić Ciało Chrystusa od zwykłego chleba i mogą z szacunkiem przyjąć Komunię świętą. 

Kan. 914 - Jest przede wszystkim obowiązkiem rodziców oraz tych, którzy ich zastępują, jak również proboszcza troszczyć się, ażeby dzieci, po dojściu do używania rozumu, zostały odpowiednio przygotowane i jak najszybciej posiliły się tym Bożym pokarmem, po uprzedniej sakramentalnej spowiedzi. Do proboszcza należy również czuwać nad tym, by do Stołu Pańskiego nie dopuszczać dzieci, które nie osiągnęły używania rozumu albo jego zdaniem nie są wystarczająco przygotowane.

 PIERWSZA KOMUNIA ŚWIĘTA DZIECI W NASZEJ PARAFII:

• Przyjęcie pierwszej komunii świętej przez dzieci odbywa się w drugiej klasie szkoły podstawowej i poprzedzone jest rocznym przygotowaniem poprzez katechezę szkolną i spotkania w parafii. Dzieci przyjmują pierwszą komunię świętą w parafii, na której terenie mieści się szkoła, do której uczęszczają.
• Pierwsza komunia w naszej parafii odbywa się w zawsze w pierwszą niedzielę miesiąca maja.

Bierzmowanie

Bierzmowanie jest tradycyjnie drugim sakramentem wtajemniczenia chrześcijańskiego, w którym ochrzczeni otrzymują pełnię Ducha Świętego, tak jak Apostołowie otrzymali Go w dzień Pięćdziesiątnicy. Bierzmowanie jest więc dopełnieniem łaski chrztu, daje jej wzrost i pogłębienie, ściślej jednoczy z Chrystusem dzięki Jego Duchowi, głębiej zakorzenia w synostwie Bożym, pomnaża dary Ducha Świętego otrzymane we chrzcie, udoskonala więź z Kościołem, udziela specjalnej mocy Ducha Świętego do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem (por. KKK nr 1303). Bierzmowanie razem ze chrztem tworzy podwójny sakrament (por. KKK nr 1290). Chrzest prowadzi do bierzmowania i domaga się jego, bierzmowanie z kolei wymaga uprzedniego chrztu i rozwija zapoczątkowane przez niego nowe życie. O związku bierzmowania z chrztem świadczy także wyznanie wiary chrzcielnej składane przez kandydatów oraz to, że świadkami bierzmowania są zwykle rodzice chrzestni bierzmowanych (por. KPK kan. 893 §1, §2).

Sakrament bierzmowania wyciska także na duszy niezatarte znamię czyli charakter, który jest znakiem naznaczenia chrześcijanina przez Chrystusa pieczęcią Ducha Świętego, dając mu moc do dawania o Nim świadectwa (por. KKK nr 1304). Charakter sakramentalny bierzmowania udoskonala również kapłaństwo wspólne wiernych, którego uczestnikami stali się już przez chrzest. Posługa biskupa, który jest gwarantem i sługą jedności swego Kościoła oraz jego powszechności i apostolskości (por. KKK nr 1292), przy udzielaniu bierzmowania wyraża związek tego sakramentu z pierwszym zstąpieniem Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy, kiedy to Apostołowie zostali napełnieni Duchem Świętym, aby przekazywali Go wiernym przez modlitwę i włożenie rąk.

KODEKS PRAWA KANONICZNEGO O BIERZMOWANIU
/wybrane fragmenty/

Kan. 879 - Sakrament bierzmowania; który wyciska charakter i przez który ochrzczeni, postępując na drodze chrześcijańskiego wtajemniczenia, są ubogacani darem Ducha Świętego i doskonalej łączą się z Kościołem, umacnia ich i ściślej zobowiązuje, by słowem i czynem byli świadkami Chrystusa oraz szerzyli wiarę i jej bronili:

Sprawowanie bierzmowania
Kan. 880 - § 1. Sakrament bierzmowania jest udzielany przez namaszczenie krzyżmem na czole, którego dokonuje się przez nałożenie ręki i wypowiedzenie słów przepisanych w zatwierdzonych księgach liturgicznych.

Szafarz bierzmowania
Kan. 882 - Zwyczajnym szafarzem sakramentu bierzmowania jest biskup. Ważnie udziela tego sakramentu również prezbiter posiadający taką władzę na podstawie powszechnego prawa lub szczególnego udzielenia ze strony kompetentnej władzy.

Przyjmujący bierzmowanie
Kan. 889 -
§ 1. Zdatnym do przyjęcia bierzmowania jest każdy i tylko ten, kto został ochrzczony, a nie był jeszcze bierzmowany.
§ 2. Poza niebezpieczeństwem śmierci, mający używanie rozumu wtedy godziwie przyjmuje bierzmowanie, gdy jest odpowiednio pouczony, właściwie dysponowany i może odnowić przyrzeczenia chrzcielne.

Kan. 890 - Wierni są obowiązani przyjąć ten sakrament w odpowiednim czasie. Rodzice, duszpasterze, zwłaszcza proboszczowie mają troszczyć się, żeby wierni zostali właściwie przygotowani do jego przyjęcia i w odpowiednim czasie do niego przystąpili.

Świadkowie
Kan. 893 -
§ 1. Ten może spełniać zadanie świadka. kto wypełnia warunki określone w kan. 874 (patrz: chrzest).
§ 2. Wypada, aby świadkiem był ktoś z chrzestnych bierzmowanego.

BIERZMOWANIE MŁODZIEŻY

Bierzmowanie młodzieży w wieku szkolnym odbywa się w trzeciej klasie gimnazjum a także w 8 klasie szkoły podstawowej i poprzedzone jest rocznym przygotowaniem przy parafii zamieszkania kandydata do bierzmowania. Zapisy odbywają się w czerwcu. Podstawowym warunkiem zapisu jest uczestnictwo w katechezie szkolnej. Kandydat przez rok uczestniczy w cotygodniowych spotkaniach w grupach, oraz wcześniej zapowiedzianych Mszach świętych i nabożeństwach organizowanych przez parafię w ciągu roku. Warunkiem dopuszczenia do bierzmowania jest uczestnictwo w ww. spotkaniach, katechezie szkolnej, niedzielnej Mszy Św., spowiedź, udział w nabożeństwach, modlitwa osobista oraz zaliczenie egzaminu końcowego. Bierzmowanie odbywa się na wiosnę.

Informacje na temat bierzmowania osób dorosłych udzielane są w Kancelarii Parafialnej.

PROCEDURA w KANCELARII PARAFIALNEJ

W kancelarii parafialnej kandydat do bierzmowania zostanie poinformowany o sposobie przygotowania i koniecznych dokumentach do dopuszczenia do sakramentu. Dokumentem koniecznym jest skrócony odpis aktu chrztu. W przypadku osób spoza parafii (według aktualnego miejsca zamieszkania – nie zameldowania), konieczna jest zgoda własnego proboszcza.

Małżeństwo

Małżeństwo, już jako dzieło natury stworzonej przez Boga, od początku swojego istnienia, zgodnie z zamysłem Stwórcy służy zbawieniu człowieka, w pełni jednak plany Boże urzeczywistniają się dopiero w małżeństwie podniesionym przez Chrystusa Pana do godności sakramentu. "Poprzez chrzest bowiem mężczyzna i kobieta zostają definitywnie włączeni w nowe i wieczne przymierze, w przymierze oblubieńcze Chrystusa z Kościołem. Właśnie z racji tego niezniszczalnego włączenia, tak głęboka wspólnota życia i miłości małżeńskiej ustanowiona przez Stwórcę, doznaje wywyższenia i włączenia w miłość oblubieńczą Chrystusa, zostaje wsparta i wzbogacona Jego mocą zbawczą" (FC nr 13). 

W ten sposób dla ochrzczonych istnieje tylko rzeczywistość zbawienia, w której realizuje się sakrament małżeństwa. Wszystkie więc uprawnienia, relacje i związki międzyosobowe uzyskują nowy wymiar, tworzą "rzeczywistość nową" będącą kontynuacją dzieła natury. Dlatego też dla człowieka ochrzczonego każde ważnie zawarte małżeństwo jest równocześnie małżeństwem sakramentalnym i żaden ochrzczony nie może zawrzeć ważnego małżeństwa, które nie byłoby równocześnie sakramentem. Sakramentalne małżeństwo i rodzina są w Kościele najmniejszą wspólnotą zbawczą, wypełniającą konkretne zadania we wspólnocie całego Ludu Bożego i słusznie nazywają się"domowym Kościołem" (por. KK nr 11).

Ten Kościół osiąga swoją pełnię, zgodnie z planem Bożym, we wspólnocie eucharystycznej, która stanowi szczyt więzi między wiernymi i Chrystusem. Małżeństwo i rodzina, ujawniając sobą naturę Kościoła, stają się znakiem obecności Chrystusa w świecie. Sobór Watykański II mówi: "Rodzina chrześcijańska, ponieważ powstaje z małżeństwa będącego obrazem i uczestnikiem w miłosnym przymierzu Chrystusa i Kościoła, przez miłość małżonków, ofiarną płodność, jedność i wierność, jak i przez miłosną współpracę wszystkich członków ujawniać będzie wszystkim żywą obecność Zbawiciela w świecie oraz prawdziwą naturę Kościoła" (KDK nr 48).

 
KODEKS PRAWA KANONICZNEGO O MAŁŻEŃSTWIE 
(kan. 1055-1153)
/wybrane fragmenty/

 
Kan. 1055 - 
§ 1. Małżeńskie przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury do dobra małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.

  
Kan. 1056 - Istotnymi przymiotami małżeństwa są jedność i nierozerwalność, które w małżeństwie chrześcijańskim nabierają szczególnej mocy z racji sakramentu. 

Pasterska troska i czynności poprzedzające zawarcie małżeństwa 
Kan. 1065 - 
§ 1. Katolicy, którzy nie przyjęli jeszcze sakramentu bierzmowania, powinni go przyjąć przed zawarciem małżeństwa, gdy jest to możliwe bez poważnej niedogodności. § 2. Aby przyjąć owocnie sakrament małżeństwa, usilnie zaleca się, ażeby nupturienci przystąpili do sakramentu pokuty i Najświętszej Eucharystii. 

Kan. 1069 - Wszyscy wierni mają obowiązek znane im przeszkody małżeńskie wyjawić przed zawarciem małżeństwa proboszczowi lub ordynariuszowi miejsca. 

Przeszkody zrywające w ogólności 
Kan. 1078 – 
§ 1. Ordynariusz miejsca może swoich podwładnych gdziekolwiek przebywających oraz wszystkich aktualnie przebywających na własnym jego terytorium, dyspensować od wszystkich przeszkód z prawa kościelnego, z wyłączeniem tych, od których dyspensa jest zarezerwowana Stolicy Apostolskiej. 
§ 2. Stolicy Apostolskiej jest zarezerwowana dyspensa: 
      1° od przeszkody wynikającej ze święceń lub z wieczystego ślubu publicznego czystości, złożonego w instytucie zakonnym na prawie papieskim; 
      2° od przeszkody występku, o której w kan. 1090. 
§ 3. Nie udziela się nigdy dyspensy od przeszkody pokrewieństwa w linii prostej oraz w drugim stopniu linii bocznej. 

Poszczególne przeszkody zrywające 
Kan. 1084 - 
§ 1. Niezdolność dokonania stosunku małżeńskiego uprzednia i trwała, czy to ze strony mężczyzny czy kobiety, czy to absolutna czy względna, czyni małżeństwo nieważnym z samej jego natury. 

Kan. 1085 - 
§ 1. Nieważnie usiłuje zawrzeć małżeństwo, kto jest związany węzłem poprzedniego małżeństwa, nawet niedopełnionego. 

Kan. 1086 - 
§ 1. Nieważne jest małżeństwo między dwiema osobami, z których jedna została ochrzczona w Kościele katolickim lub była do niego przyjęta i nie odłączyła się od niego formalnym aktem, a druga jest nieochrzczona. 
 

Kan. 1090 -

§ 1. Kto ze względu na zawarcie małżeństwa z określoną osobą, zadaje śmierć jej współmałżonkowi lub własnemu, nieważnie usiłuje zawrzeć to małżeństwo. 
§ 2. Nieważnie również usiłują zawrzeć małżeństwo ci, którzy poprzez fizyczny lub moralny współudział spowodowali śmierć współmałżonka. 

Kan. 1091 – 
§ 1. W linii prostej pokrewieństwa nieważne jest małżeństwo między wszystkimi wstępnymi i zstępnymi, zarówno prawego pochodzenia, jak i naturalnymi. 
§ 2. W linii bocznej nieważne jest aż do czwartego stopnia włącznie. 
§ 3. Przeszkoda pokrewieństwa nie zwielokrotnia się. 
§ 4. Nigdy nie zezwala się na małżeństwo, jeśli istnieje wątpliwość, czy strony są spokrewnione w jakimś stopniu linii prostej lub w drugim stopniu linii bocznej. 

Kan. 1092 - Powinowactwo w linii prostej powoduje nieważność małżeństwa we wszystkich stopniach. 

Kan. 1093 - Przeszkoda przyzwoitości publicznej powstaje z nieważnego małżeństwa po rozpoczęciu życia wspólnego albo z notorycznego lub publicznego konkubinatu. Powoduje zaś nieważność małżeństwa w pierwszym stopniu linii prostej między mężczyzną i krewnymi kobiety i odwrotnie. 

Kan. 1094 - Nie mogą ważnie zawrzeć małżeństwa ze sobą ci, którzy są związani pokrewieństwem prawnym powstałym z adopcji, w linii prostej lub w drugim stopniu linii bocznej. 

Zgoda małżeńska 
Kan. 1096 – 
§ 1. Do zaistnienia zgody małżeńskiej konieczne jest, aby strony wiedziały przynajmniej, że małżeństwo jest trwałym związkiem między mężczyzną i kobietą, skierowanym do zrodzenia potomstwa przez jakieś seksualne współdziałanie. 

Małżeństwa mieszane 
Kan. 1124 - Małżeństwo między dwiema osobami ochrzczonymi, z których jedna została ochrzczona w Kościele katolickim lub po chrzcie została do niego przyjęta i formalnym aktem od niego się nie odłączyła, druga zaś należy do Kościoła lub wspólnoty kościelnej nie mającej pełnej łączności z Kościołem katolickim, jest zabronione bez wyraźnego zezwolenia kompetentnej władzy. 

Kan. 1125 - Tego rodzaju zezwolenia może udzielić ordynariusz miejsca, jeśli istnieje słuszna i rozumna przyczyna, nie może go jednak udzielić bez spełnienia następujących warunków: 
1° strona katolicka winna oświadczyć, że jest gotowa odsunąć od siebie niebezpieczeństwo utraty wiary, jak również złożyć szczere przyrzeczenie, że uczyni wszystko, co w jej mocy, aby wszystkie dzieci zostały ochrzczone i wychowane w Kościele katolickim; 
2° druga strona winna być powiadomiona w odpowiednim czasie o składanych przyrzeczeniach strony katolickiej, tak aby rzeczywiście była świadoma treści przyrzeczenia i obowiązku strony katolickiej; 
3° obydwie strony powinny być pouczone o celach oraz istotnych przymiotach małżeństwa, których nie może wykluczać żadna ze stron. 

Skutki małżeństwa 
Kan. 1134 - Z ważnego małżeństwa powstaje między małżonkami węzeł, z natury swej wieczysty i wyłączny. W małżeństwie chrześcijańskim małżonkowie zostają ponadto przez specjalny sakrament wzmocnieni i jakby konsekrowani do obowiązków swego stanu i godności. 

Kan. 1135 - Każdemu z małżonków przysługują jednakowe obowiązki i prawa w tym, co dotyczy wspólnoty życia małżeńskiego. 

Kan. 1136 - Rodzice mają najcięższy obowiązek i najpierwsze prawo troszczenia się zgodnie, według swoich możliwości, o wychowanie potomstwa zarówno fizyczne, społeczne i kulturalne, jak i moralne oraz religijne. 

Rozłączenie małżonków 
Art. 1 Rozwiązanie węzła
Kan. 1141 - Małżeństwo zawarte i dopełnione nie może być rozwiązane żadną ludzką władzą i z żadnej przyczyny, oprócz śmierci. 

Kan. 1142 - Małżeństwo niedopełnione, zawarte przez ochrzczonych lub między stroną ochrzczoną i stroną nieochrzczoną, może być ze słusznej przyczyny rozwiązane przez Biskupa Rzymskiego, na prośbę obydwu stron lub tylko jednej, choćby druga się nie zgadzała. 

Kan. 1143 – 
§ 1. Małżeństwo zawarte przez dwie osoby nie ochrzczone zostaje rozwiązane na mocy przywileju pawłowego dla dobra wiary strony, która przyjęła chrzest, przez sam fakt zawarcia nowego małżeństwa przez stronę ochrzczoną, jeśli strona nieochrzczona odeszła. 

Art. 2 Separacja podczas trwania węzła
Kan. 1151 - Małżonkowie mają obowiązek i prawo zachowania współżycia małżeńskiego, chyba że usprawiedliwia ich zgodna z prawem przyczyna.

 
Kan. 1153 – 
§ 1. Jeśli jedno z małżonków stanowi źródło poważnego niebezpieczeństwa dla duszy lub ciała drugiej strony albo dla potomstwa, lub w inny sposób czyni zbyt trudnym życie wspólne, tym samym daje drugiej stronie zgodną z prawem przyczynę odejścia, bądź na mocy dekretu ordynariusza miejsca, bądź też gdy niebezpieczeństwo jest bezpośrednie, również własną powagą. 
§ 2. Po ustaniu przyczyny separacji, we wszystkich wypadkach należy wznowić współżycie małżeńskie, chyba że władza kościelna co innego postanowi. 

 W KANCELARII PARAFIALNEJ

Dokumenty potrzebne do zawarcia Sakramentu Małżeństwa (składane w kancelarii parafialnej):

• Aktualne Świadectwa Chrztu (ważne 4 miesiące, licząc do daty ślubu), które wybieramy z parafii, w której był chrzest. Gdyby na świadectwie nie było adnotacji o bierzmowaniu, to dodatkowo wybieramy zaświadczenie o bierzmowaniu z parafii, w której odbyło się bierzmowanie.
• Dowody Osobiste
• Wniosek konkordatowy z USC (ważny tylko 3 miesiące, licząc do daty ślubu!) lub Akt Ślubu Cywilnego. UWAGA! Należy sprawdzić całkowitą zgodność danych osobowych na dokumentach z poz. 1, 2 i 3 (imiona i nazwisko, data i miejsce urodzenia, imiona i nazwiska rodziców). W przypadku jakiejkolwiek niezgodności, należy prawnie skorygować dane w Urzędzie Państwowym lub Kościelnym (tam, gdzie występuje błąd).
• Świadectwa ukończenia Katechez Przedślubnych (jeśli nauki przedślubne jeszcze trwają, to należy okazać zaświadczenie o uczestnictwie w naukach)
• Świadectwa nauki religii z ostatniej klasy (świadectwa szkolne z oceną z religii lub oddzielne świadectwa z religii)
• Zgoda na zawarcie małżeństwa w Parafii pw. Świętej Trójcy w Czudcu z parafii jednego z narzeczonych (tylko w przypadku, gdy oboje narzeczeni mieszkają poza parafią zawierania małżeństwa!)

Możliwe jest zawarcie małżeństwa z tzw. „licencją”, tj. dokumentem zezwalającym na błogosławienie małżeństwa w naszym kościele, wystawionym na podstawie protokołu przedślubnego, który może być sporządzony w parafii zamieszkania narzeczonej lub narzeczonego 

Oboje narzeczeni powinni zgłosić się z ww. dokumentami do kancelarii parafialnej nie później niż 3 miesiące przed terminem ślubu w celu sporządzenia protokołu przedślubnego!!! (Rezerwacji terminu ślubu należy dokonać odpowiednio wcześniej). 

W dniu ślubu narzeczeni wraz z dwoma pełnoletnimi świadkami powinni zgłosić się w zakrystii kościoła, w którym zawierany będzie sakrament małżeństwa na 15 min przed rozpoczęciem uroczystości (wszyscy z dowodami osobistymi, a narzeczeni dodatkowo z obrączkami i kartkami od spowiedzi).

Namaszczenie chorych

Odwiedziny chorych w naszej parafii odbywają się w każdy pierwszy piątek miesiąca. Zgłoszenia chorych, którzy chcieliby przystąpić do spowiedzi i Komunii świętej, czy też przyjąć sakrament chorych w pierwszy piątek można dokonywać w zakrystii, w kancelarii parafialnej, u Księdza Proboszcza, lub Księży Wikariuszy.

Sakrament chorych, oraz spowiedź i Komunia święta udzielane są równiez przed świętami Bożego Narodzenia i Wielkiej Nocy po wcześniejszym zgłoszeniu w zakrystii.

W nagłych przypadkach o posługę sakramentalną wobec chorych można prosić o każdej porze dnia i nocy.

Kościół wierzy, wyznaje i naucza, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą, cierpiących i będących w niebezpieczeństwie śmierci, a jest to sakrament namaszczenia chorych.

Sakrament namaszczenia chorych jest więc jednym z siedmiu znaków sakramentalnych Nowego Testamentu ustanowionych przez Chrystusa. Wspomina o nim św. Marek, pisząc o działalności Apostołów, którzy między innymi „wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali” (Mk 6, 13). Poleca go natomiast wiernym i ogłasza Apostoł Jakub pisząc: „Choruje ktoś wśród was? Niech wezwie kapłanów Kościoła i niech modlą się nad nim namaszczając go olejem w imię Pańskie. Modlitwa płynąca z wiary wybawi chorego i ulży mu Pan. A jeśliby był w grzechach, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15). 

Sobór Trydencki wyłożył właściwą naukę o istocie i skutkach sakramentu namaszczenia chorych. W jego dokumentach czytamy: „ Istotą jest łaska Ducha Świętego. Jego to namaszczenie usuwa winy, jeśli byłyby jeszcze jakieś do odpokutowania, oraz pozostałości grzechu: przynosi ulgę i umocnienie duszy chorego, wzbudzając w nim wielką ufność w miłosierdzie Boże. Chory podniesiony na duchu łatwiej znosi dolegliwości choroby i trudy, łatwiej opiera się pokusom szatana.. a niekiedy odzyskuje zdrowie ciała, jeśli jest to pożyteczne dla zbawienia duszy”.

Sakrament namaszczenia chorych nie jest więc sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości. 

Jeśli chory, który został namaszczony, odzyskał zdrowie, w przypadku nowej ciężkiej choroby może ponownie przyjąć ten sakrament. W ciągu tej samej choroby namaszczenie chorych może być udzielone powtórnie, jeśli choroba się pogłębia. Jest rzeczą stosowną przyjąć sakrament namaszczenia chorych przed trudną operacją. Odnosi się to także do osób starszych, u których pogłębia się starość. 

Św. Jakub Apostoł pisze: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana” (Jk 5,14). Jedynie więc kapłani, tzn. biskupi i prezbiterzy, są szafarzami sakramentu namaszczenia chorych. Duszpasterze winni więc pouczyć wiernych o dobrodziejstwach tego sakramentu, aby w razie potrzeby nie zaniedbywali sprawy wezwania kapłana do chorego, by nie pozbawiać go daru tego sakramentu. 

Na temat skuteczności sakramentu namaszczenia chorych św. Jakub Apostoł pisze bardzo wyraźnie: „A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,15). 

Podobnie jak w każdym sakramencie, również w namaszczeniu chorych, udzielana jest szczególna łaska Ducha Świętego. Duch Święty umacnia chorego, obdarza go pokojem i odwagą, by mógł przezwyciężyć i znieść wszystkie dolegliwości związane z chorobą lub starością. Duch Święty daje choremu moc do przezwyciężenia pokus złego ducha i lęku przed śmiercią. Prowadzi do uzdrowienia duszy, a także uzdrowienia ciała, jeśli taka jest Boża wola. Ponadto wielkim darem sakramentu namaszczenia chorych jest łaska przebaczenia: „jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone”. Jeśli z jakiegoś powodu chory nie może już odbyć spowiedzi świętej, dostępuje odpuszczenia wszystkich grzechów. 

Chrystus Pan pochylał się nad chorymi, współczuł im, kładł na nich ręce i uzdrawiał. Przed uzdrowieniem wymagał od nich głębokiej wiary. Zanim uzdrowił paralityka, którego przyniesiono Mu na noszach, odpuścił mu grzechy. Chrystus powołał uczniów i dał im udział w swoim posłannictwie. Posłuszni swemu Mistrzowi, uczniowie „wyszli i wzywali do nawrócenia. Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali” (Mk 6,12-13).

Szczególny udział w niesieniu ulgi chorym mają krewni i wszyscy, którzy z jakiegokolwiek tytułu nimi się opiekują. Oni to przede wszystkim powinni pokrzepiać chorych słowami wiary i wspólną modlitwą, polecać ich cierpiącemu i uwielbionemu Panu, a nawet zachęcać, by łączyli się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, i w ten sposób przysparzali dobra Ludowi Bożemu. Kiedy zaś stan zdrowia się pogarsza, obowiązkiem krewnych i opiekunów jest w porę powiadomić proboszcza, chorego zaś delikatnie i roztropnie przygotować do przyjęcia sakramentów w odpowiednim czasie. 

Kapłana prosimy również wówczas do chorego, gdy jest on nieprzytomny, aby udzielił mu absolucji i sakramentu namaszczenia, modlił się za niego i udzielił mu specjalnego błogosławieństwa. 

Stół w pobliżu łóżka chorego nakrywamy białym obrusem. Umieszczamy na nim krzyż, a obok świecę chrzcielną chorego lub inne świece. Ustawiamy również w małym naczyniu wodę święconą i kropidło.

KODEKS PRAWA KANONICZNEGO O SAKRAMENCIE CHORYCH (kan. 1000-1001, 1004) 
i PRZYJMOWANIU KOMUNII ŚWIĘTEJ JAKO WIATYK (kan. 921-922) 
/wybrane fragmenty/

Kan. 1000 – 
§ 1. Namaszczenia powinny być dokładnie dokonane przy zastosowaniu słów, porządku oraz sposobu przepisanego w księgach liturgicznych. W wypadku wszakże konieczności wystarcza jedno namaszczenie na czole lub nawet na innej części ciała i wypowiedzenie całej formuły. 
§ 2. Namaszczeń powinien dokonywać szafarz własną ręką, chyba że poważna racja zaleca zastosowanie narzędzia.

  
Kan. 1001 - Duszpasterze i bliscy chorego powinni troszczyć się, by chorzy byli umacniani tym sakramentem w odpowiednim czasie.

  
Kan. 1004 - 
§ 1. Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości. 
§ 2. Sakrament ten wolno powtórzyć; jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze.

 
Kan. 1005 - W wątpliwości, czy chory osiągnął używanie rozumu, czy poważnie choruje albo czy rzeczywiście już umarł, należy udzielić tego sakramentu.

 
Kan. 1006 - Sakramentu należy udzielać chorym, którzy - będąc przytomni na umyśle - przynajmniej pośrednio o niego prosili.

  
Kan. 1007 - Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.

 
Kan. 921 - 
§ 1. Wierni znajdujący się z jakiejkolwiek przyczyny w niebezpieczeństwie śmierci, powinni być umocnieni Komunią świętą na sposób Wiatyku. 
§ 2. Chociażby tego dnia przyjęli już Komunię świętą, to jednak bardzo się zaleca, aby - znalazłszy się w niebezpieczeństwie śmierci - otrzymali ponownie Komunię świętą. 
§ 3. Gdy niebezpieczeństwo śmierci trwa dłużej, zaleca się, aby Komunia święta była udzielana wielokrotnie, w poszczególnych dniach.

 
Kan. 922 - Udzielenia Wiatyku chorym nie należy zbytnio odkładać. Duszpasterze powinni pilnie czuwać nad tym, by chorzy byli posilani wtedy, gdy są jeszcze w pełni świadomi.

Kapłaństwo

W dokumentach Kościoła sakrament kapłaństwa zawsze nosił nazwę sacramentum ordinis, co znaczy: sakrament święceń. Nazwa ta obejmuje diakonat, prezbiterat i episkopat - trzy stopnie jednego sakramentu świeceń.

Co znaczy być kapłanem? 

Według św. Pawła kapłan jest przede wszystkim szafarzem Bożych tajemnic. Jan Paweł II w książce Dar i Tajemnica pisze: "Kapłan jest tym, któremu właściciel powierza swoje dobra, ażeby nimi zarządzał w sposób sprawiedliwy i odpowiedzialny. Tak właśnie kapłan otrzymuje od Chrystusa dobra zbawienia, ażeby je we właściwy sposób rozdzielał ludziom, do których jest posłany. Chodzi o dobra wiary. I dlatego też kapłan jest człowiekiem słowa Bożego, człowiekiem sakramentu, człowiekiem < tajemnicy wiary>." Kapłan kontynuuje dzieło Chrystusa na ziemi.  

Do istoty kapłaństwa należy być pośrednikiem między człowiekiem a Bogiem. Tak, jak jeden jest Bóg, tak też jest jeden pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie na okup za wszystkich. Jezus Chrystus jest więc jedynym kapłanem i pośrednikiem, Jego kapłaństwo jest wieczne. Wprawdzie Jezus nie nazywa siebie kapłanem, ale misja, którą spełniał, wskazywała na Jego godność kapłańską i osiągnęła swój moment szczytowy w Jego ofierze krzyżowej. Chrystus stał się kapłanem i ofiarą jednocześnie.     Przed swoją ofiarną śmiercią, podczas Ostatniej Wieczerzy Pan Jezus ustanowił Eucharystię, jako znak Nowego Przymierza i polecił Apostołom, aby ją składali na Jego pamiątkę ( Łk 22, 19-20). Ustanowił tym samym kapłaństwo Nowego Przymierza. 

Zadaniem Apostołów było głoszenie Ewangelii w imieniu Chrystusa: "Kto was słucha, Mnie słucha" (Łk 10, 16) i sprawowanie Eucharystii jako Pamiątki Pana. Posłannictwo Apostołów Chrystus potwierdza po swoim zmartwychwstaniu zlecając im nauczanie, udzielanie chrztu i odpuszczenie grzechów. 

W tym też celu zesłał na nich Ducha św., aby byli Jego świadkami. Otrzymane od Chrystusa zadania Apostołowie przekazywali z kolei swoim współpracownikom i następcom przez modlitwę i włożenie rąk. Tak powstał już w Kościele apostolskim - obowiązujący do dzisiaj - sposób przekazywania istotnych funkcji właściwym sakramentalnemu kapłaństwu. Należą do nich: nauczanie (głoszenie Ewangelii), sprawowanie Eucharystii i innych sakramentów (uświęcanie) oraz kierowanie Kościołem (funkcja pasterska). 

Począwszy od pierwszych wieków chrześcijaństwa (pisze o tym Św. Ignacy Antiocheński w Liście do Trallan (III, 1), na czele miejscowego Kościoła stał biskup jako następca Apostoła. Wspierali go prezbiterzy i diakoni, którzy pełnili funkcje charytatywne i zarządzali dobrami. Głównym zadaniem biskupa było głoszenie Ewangelii i przewodniczenie Eucharystii. Dopiero od III - IV wieku prezbiterzy stają na czele mniejszych wspólnot wiernych (parafie) i spełniają w nich wszystkie funkcje właściwe dotąd biskupowi, z wyjątkiem udzielania sakramentu święceń i bierzmowania, które były zastrzeżone biskupowi. Od II wieku istniały już posługi związane ze sprawowaniem Eucharystii - lektor, akolita, diakon.

Obrzędy święceń biskupa, prezbitera i diakona zawierały zawsze modlitwy o udzielenie Ducha Świętego, włożenie rąk biskupa i modlitwę konsekracyjną. W średniowieczu dołączono śpiew Litanii do Wszystkich Świętych, a następnie namaszczenie rąk i głowy, oraz przekazanie naczyń liturgicznych i szat właściwych danemu stopniowi święceń. W Kościele łacińskim święcenia wyższe związane są ze zobowiązaniem zachowania celibatu.      Posiadający święcenia reprezentują Chrystusa, który jest Głową Kościoła, powołani są do służby całemu ludowi Bożemu. Działają w imieniu Chrystusa i Kościoła. Dlatego kapłaństwo sakramentalne różni się od powszechnego kapłaństwa wszystkich wiernych (pochodzące ze chrztu i bierzmowania).

Sakrament święceń odciska przyjmującemu go niezatarte znamię, zwane charakterem sakramentalnym i oznacza przeznaczenie do służby Chrystusowi i Kościołowi na zawsze. Dlatego nie może być powtórnie udzielany. 

Kapłaństwo jest niezasłużonym darem. Kapłan jest spośród ludzi wzięty i dla ludzi ustanawiany. "Nikt nie ma prawa do otrzymania sakramentu święceń, ponieważ nikt nie może przyznać sobie samemu tej posługi. Powołuje do niej Bóg. Kto uważa, że rozpoznaje w sobie znaki powołania Bożego do posługi święceń, powinien pokornie poddać swoje pragnienia autorytetowi Kościoła, na którym spoczywa odpowiedzialność i prawo wybrania kogoś do przyjęcia tego sakramentu. Jak każda łaska, sakrament święceń może być przyjęty tylko, jako niezasłużony dar".

ZASADY PRZYJĘĆ DO WSD W RZESZOWIE

Do Wyższego Seminarium Duchownego w Rzeszowie mogą wstępować kandydaci, którzy ukończyli szkołę średnią i zdali maturę. Powinni nimi być ludzie gorliwi w swej religijności i odczytujący głos powołania Chrystusowego do kapłaństwa.Podstawą przyjęcia do Seminarium są pozytywne wyniki egzaminu ustnego z zakresu wiedzy religijnej i pisemnego z literatury polskiej.

Ubiegając się o przyjęcie do Seminarium należy przygotować następujące dokumenty:

• podanie i życiorys
• świadectwo ukończenia szkoły średniej
• świadectwo dojrzałości
• świadectwo chrztu i bierzmowania
• świadectwo ślubu kościelnego rodziców
• opinię Księdza proboszcza i katechety szkoły średniej
• świadectwo lekarskie o stanie zdrowia
• 5 fotografii

Jakie kroki należy podjąć przed przyjęciem do Seminarium?

Kandydat do Seminarium powinien zgłosić się w maju lub na początku czerwca do księdza proboszcza rodzinnej parafii i poprosić o świadectwo chrztu i bierzmowania dla siebie oraz świadectwo ślubu rodziców (gdy rodzice brali ślub w innej parafii należy poprosić odpowiedniego księdza proboszcza o takie zaświadczenie). Winien również poprosić księdza proboszcza o opinię. Następnie winien skontaktować się z ostatnim katechetą i również poprosić o opinię. Powinien także zgromadzić pozostałe dokumenty: świadectwo ukończenia szkoły średniej, świadectwo dojrzałości, świadectwo lekarskie o stanie zdrowia, podanie i życiorys oraz 5 fotografii.

Kiedy złożyć dokumenty do Seminarium?

Kandydat powinien złożyć dokumenty w Seminarium do 25 czerwca. Wówczas jest przeprowadzona wstępna rozmowa i kandydat wypełnia kwestionariusz wstępny przyjęcia do Seminarium. Otrzymuje wówczas wszystkie informacje dotyczące egzaminu.Jest również możliwość zgłoszenia się w drugiej turze do 25 sierpnia.

EGZAMIN WSTĘPNY - INFORMACJE OGÓLNE

Egzamin wstępny odbywa się 26.06 oraz 1.09 (II tura)

Jak przebiega egzamin?

Egzamin wstępny do Seminarium rozpoczyna się o godz. 9.00 egzaminem pisemnym z języka polskiego (wypracowanie z j. polskiego, test ortograficzno - gramatyczny) oraz wypełnieniem kwestionariusza. W ramach wypracowania kandydat ma do wyboru 5 tematów z zakresu literatury omawianej w szkole średniej. Po obiedzie odbywa się egzamin ustny z wiedzy religijnej, spotkanie z lekarzem oraz końcowa rozmowa kwalifikacyjna. Przygotowanie do egzaminu ustnego powinno objąć zagadnienia z Katechizmu Kościoła Katolickiego lub Kompendium Katechizmu. Po sprawdzeniu wyników egzaminu zostaje podjęta decyzja o przyjęciu lub nie. Następnie zostaje wysłane do księdza proboszcza pismo dotyczące przyjęcia oraz informacje związane z przyjazdem do Seminarium. 

 Módlmy się o powołania do kapłaństwa z naszej parafii.